twee - één

Ik heb mij

verschanst in het verste hoekje van mijn paleis. Daar achter in die hoek, onder die plastic zakken (zie je mijn voet?) lig ik in afwachtende houding. Nergens anders kan ik zijn terwijl ik denk aan morgen. Het is hier warm en stinkt een beetje. Ligt er hier iets te rotten of ben ik dat?

Ik zou het leuk vinden als je langs kwam kruipen. Er is koffie. Al weet ik niet van wanneer. En je kopje moet je zelf even met je mouw wat schoonvegen. De kwasten zijn redelijk vers.

In de verte hoor ik gejuich over een doelpunt, gevolgd door een collectieve diepe zucht van opluchting. De buitenwereld begint door te dringen in deze hoek van mijn geheugen. Ik moet hier weg. Hetgene dat zo stinkt begint juist aan mijn been te knabbelen. Ik moet hier weg. Voor ik hier blijf en verdwijn.

Ik hoor een Mexicaan zachtjes huilen (twee-één). Het juichen wordt luider, het fluitje gaat. We zijn blij en verlost. Ik ga afwassen en nieuwe koffie zetten.

Ik ga morgen beeldend afstuderen.

voorbereiding afstuderen #2

Mijn kamer

is nu van ons. En onze kamer wordt steeds mooier. Mijn kamergenoot verricht onvermoeibaar vele (mij onbekende) bouwvakwerkzaamheden. En heeft met zoveel daadkracht geplamuurd dat we nu een werkelijke wand hebben, waar eerder een hoopje houten platen stond.

opeenvolgende beelden

'Als we slapen, een delirium ondergaan of het moment van sterven beleven, hernemen de beelden van de verhalen in de herinnering hun levendigheid. Onze geest keert zich dan naar binnen en vindt de negatieven die, als ze zich vertalen naar opeenvolgende beelden, als een droom kunnen verschijnen.'
--John William Draper, History of the conflict between religion and science, 1878--

Ik droomde vannacht over mijn geheugenpaleis. In een van de kamers vond ik kamers. Door iemand daar achtergelaten. Ik begreep niet waarom. Waren ze niet meer belangrijk? Waren ze overbodig geworden?

Dat moest wel waar zijn. Want ze zijn leeg. Verlaten. Haastig. De verfstreken lijken nog nat. Ik blijf kijken en besluit naar binnen te gaan. Ik verlies me in de verf. Ik leg mijn hoofd neer in de zachte streken van het wit. Heel eventjes maar...

...

voorbereiding afstuderen #1

In mijn paleis bevindt zich een ruimte waar ik op 30 juni mijn afstudeercollectie mag presenteren.

Ik wist waar het was en rende door de gangen naar mijn vertrek. Ik kende de plek waar al het licht zich met grote regelmaat manifesteerde. Door ramen aan drie zijden stroomde het licht over de vloer en vormde een laag waar je op liep. Je voeten raakten geen vloer. Nooit. Je handen reikten als vanzelf naar de openslaande deuren van waarachter de vogels al riepen...

...ik herinner me....





 ...niet dit:

Interessant wel. Nu zorgen dat dit weer net zo rooskleurig wordt als mijn herinnering.

groen-licht

Geen vuiltje aan de uitgebrande witte lucht, als ik vanmorgen arriveer bij mijn geheugenpaleis aan de Rijhnvis Feithlaan. Het ligt er vredig en ontspannen bij. Wat slechts schijn is, want er moet een prestatie geleverd worden. Het is tijd voor de zogenaamd groen-licht procedure: mag ik door / mag ik niet door naar het afstuderen (doorstrepen wat niet van toepassing is).

Ik ga op zoek naar mijn ruimte...

 

...ik wandel door de gangen en vind het vertrek waar het moet gebeuren. 'Grutjes', denk ik-dat dacht ik niet, maar laten we aannemen dat ik dat dacht-'er wonen krakers in mijn geheugenpaleis'.
De ruimte is verontrustend. Het is typisch een geheugenruimte waar zich abstracten en anomalieën bevinden die niet door de zintuigen zijn binnengekomen. Denk geuren, angsten, narigheid, schimmen en schipbreukelingen die meestal verstopt blijven in de structuur van het geheugenpaleis of opgeborgen worden in hermetisch afgesloten ruimtes. Hier had iemand blijkbaar de sleutel in het slot laten zitten.

Voorzichtig richt ik de ruimte in en de toestand wordt allengs vriendelijker.

Eén werk moet hangt zoals het officieel moeten hangen (links) en de rest hangt wat rond. Alles is er, is het genoeg?

Ik presenteer, krijg een paar vragen, wacht op samen met een paar studiegenoten op de gang, mag weer naar binnen, krijg een lijstje met kritiek / tips / vragen / overdenkingen (die uitgevoerd moeten worden door mij, achteraf) / en wordt afgevinkt:

 

EXEL, GROEN-LICHT  

check V 



Ik ruim mijn spullen op en besluit deze ruimte voorlopig open te laten. Ik neem een slok en denk: