'Herinneringen worden geherbergd in de wijde verborgenheid van het geheugen, in ontoegankelijke en niet onder woorden te brengen ruimten. Metaforen, ontoereikend en onmisbaar tegelijk, herscheppen het geheugen in een quasi-ruimte. Een inwendige plaats die geen plaats is. Wat we ons herinneren halen we tevoorschijn uit wonderbaarlijke...laten we het maar kamers noemen.' - Augustinus (354 - 430 na Chr.), Belijdenissen, Boek X
In het kader van het afstudeervak Beeldende Kunst / Toegepaste Vormgeving 2 ga ik op zoek naar deze ruimtes in de echte wereld en vertaal ze naar twee-dimensionale imaginaire vertrekken waar herinneringen en verhalen in opslag gaan.
he•mi•sfeer (de, zelfst.naamw.; m./v.) Uitspraak: [hemi'sfer] Verbuigingen:hemisferen (meerv.) (Oudgrieks: Hεμι (hemi) = half/helft en Sπηαιρα (sphaira) = "bol") kan verwijzen naar: 1. linker of rechter deel van de hersenen medisch; cerebrale hemisfeer; synoniem: hersenhelft; 2. helft van de aardbol, halfrond; zuidelijke of noordelijke hemisfeer.
ver•haal (het, zelfst.naamw. Uitspraak:[vərˈhal] Verbuigingen:ver|halen (meerv.) verslag van echte of gefantaseerde gebeurtenissen - verhalen vertellen, het scheppingsverhaal, vertelling, geschiedenis, persoonlijk verslag geven, op verhaal komen (herstellen van een indrukwekkende of vermoeiende gebeurtenis).
her•in•ne•ring (de; v; meervoud: herinneringen) - het herinneren; dat wat je je herinnert; geheugen. De terugkeer in het bewustzijn van feiten en ervaringen, in de regel uit eigen belevenis als functie van het geheugen.
natasja exel, student dbkv, cohort 2010, beeldend afstuderen: juni 2014, begeleiders: willem tanja - tiemen voorhorst
zondag 29 juni 2014
twee - één
verschanst in het verste hoekje van mijn paleis. Daar achter in die hoek, onder die plastic zakken (zie je mijn voet?) lig ik in afwachtende houding. Nergens anders kan ik zijn terwijl ik denk aan morgen. Het is hier warm en stinkt een beetje. Ligt er hier iets te rotten of ben ik dat?
Ik zou het leuk vinden als je langs kwam kruipen. Er is koffie. Al weet ik niet van wanneer. En je kopje moet je zelf even met je mouw wat schoonvegen. De kwasten zijn redelijk vers.
In de verte hoor ik gejuich over een doelpunt, gevolgd door een collectieve diepe zucht van opluchting. De buitenwereld begint door te dringen in deze hoek van mijn geheugen. Ik moet hier weg. Hetgene dat zo stinkt begint juist aan mijn been te knabbelen. Ik moet hier weg. Voor ik hier blijf en verdwijn.
Ik hoor een Mexicaan zachtjes huilen (twee-één). Het juichen wordt luider, het fluitje gaat. We zijn blij en verlost. Ik ga afwassen en nieuwe koffie zetten.
Ik ga morgen beeldend afstuderen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten