'Herinneringen worden geherbergd in de wijde verborgenheid van het geheugen, in ontoegankelijke en niet onder woorden te brengen ruimten. Metaforen, ontoereikend en onmisbaar tegelijk, herscheppen het geheugen in een quasi-ruimte. Een inwendige plaats die geen plaats is. Wat we ons herinneren halen we tevoorschijn uit wonderbaarlijke...laten we het maar kamers noemen.' - Augustinus (354 - 430 na Chr.), Belijdenissen, Boek X
In het kader van het afstudeervak Beeldende Kunst / Toegepaste Vormgeving 2 ga ik op zoek naar deze ruimtes in de echte wereld en vertaal ze naar twee-dimensionale imaginaire vertrekken waar herinneringen en verhalen in opslag gaan.
he•mi•sfeer (de, zelfst.naamw.; m./v.) Uitspraak: [hemi'sfer] Verbuigingen:hemisferen (meerv.) (Oudgrieks: Hεμι (hemi) = half/helft en Sπηαιρα (sphaira) = "bol") kan verwijzen naar: 1. linker of rechter deel van de hersenen medisch; cerebrale hemisfeer; synoniem: hersenhelft; 2. helft van de aardbol, halfrond; zuidelijke of noordelijke hemisfeer.
ver•haal (het, zelfst.naamw. Uitspraak:[vərˈhal] Verbuigingen:ver|halen (meerv.) verslag van echte of gefantaseerde gebeurtenissen - verhalen vertellen, het scheppingsverhaal, vertelling, geschiedenis, persoonlijk verslag geven, op verhaal komen (herstellen van een indrukwekkende of vermoeiende gebeurtenis).
her•in•ne•ring (de; v; meervoud: herinneringen) - het herinneren; dat wat je je herinnert; geheugen. De terugkeer in het bewustzijn van feiten en ervaringen, in de regel uit eigen belevenis als functie van het geheugen.
natasja exel, student dbkv, cohort 2010, beeldend afstuderen: juni 2014, begeleiders: willem tanja - tiemen voorhorst
zaterdag 18 oktober 2014
online
dinsdag 1 juli 2014
afstuderen
Ik herinner mij zo ongeveer hoe dat er gisteren uit zag. Met flink ondersteunende gebaren (geleerd van Eddy Murphy in The Distinguished Gentlemen - leerzame film) geef ik mijn presentatie over deze beeldende collectie:
Geheugenpaleis
Ter herinnering:
'Herinneringen worden geherbergd in de wijde verborgenheid van het geheugen, in zijn - hoe moet ik het zeggen? - ontoegankelijke en niet onder woorden te brengen ruimten. Metaforen, ontoereikend en onmisbaar tegelijk, herscheppen het geheugen in een quasi-ruimte. Een inwendige plaats die geen plaats is. Wat we ons herinneren halen we tevoorschijn uit wonderbaarlijke...laten we het maar kamers noemen.'
Augustinus, Belijdenissen, Boek X
Ik kan weer slapen ...
zondag 29 juni 2014
twee - één
verschanst in het verste hoekje van mijn paleis. Daar achter in die hoek, onder die plastic zakken (zie je mijn voet?) lig ik in afwachtende houding. Nergens anders kan ik zijn terwijl ik denk aan morgen. Het is hier warm en stinkt een beetje. Ligt er hier iets te rotten of ben ik dat?
Ik zou het leuk vinden als je langs kwam kruipen. Er is koffie. Al weet ik niet van wanneer. En je kopje moet je zelf even met je mouw wat schoonvegen. De kwasten zijn redelijk vers.
In de verte hoor ik gejuich over een doelpunt, gevolgd door een collectieve diepe zucht van opluchting. De buitenwereld begint door te dringen in deze hoek van mijn geheugen. Ik moet hier weg. Hetgene dat zo stinkt begint juist aan mijn been te knabbelen. Ik moet hier weg. Voor ik hier blijf en verdwijn.
Ik hoor een Mexicaan zachtjes huilen (twee-één). Het juichen wordt luider, het fluitje gaat. We zijn blij en verlost. Ik ga afwassen en nieuwe koffie zetten.
Ik ga morgen beeldend afstuderen.
vrijdag 27 juni 2014
voorbereiding afstuderen #2
is nu van ons. En onze kamer wordt steeds mooier. Mijn kamergenoot verricht onvermoeibaar vele (mij onbekende) bouwvakwerkzaamheden. En heeft met zoveel daadkracht geplamuurd dat we nu een werkelijke wand hebben, waar eerder een hoopje houten platen stond.
donderdag 26 juni 2014
opeenvolgende beelden
--John William Draper, History of the conflict between religion and science, 1878--
Ik droomde vannacht over mijn geheugenpaleis. In een van de kamers vond ik kamers. Door iemand daar achtergelaten. Ik begreep niet waarom. Waren ze niet meer belangrijk? Waren ze overbodig geworden?
Dat moest wel waar zijn. Want ze zijn leeg. Verlaten. Haastig. De verfstreken lijken nog nat. Ik blijf kijken en besluit naar binnen te gaan. Ik verlies me in de verf. Ik leg mijn hoofd neer in de zachte streken van het wit. Heel eventjes maar...
vrijdag 20 juni 2014
voorbereiding afstuderen #1
Interessant wel. Nu zorgen dat dit weer net zo rooskleurig wordt als mijn herinnering.
dinsdag 3 juni 2014
groen-licht
...ik wandel door de gangen en vind het vertrek waar het moet gebeuren. 'Grutjes', denk ik-dat dacht ik niet, maar laten we aannemen dat ik dat dacht-'er wonen krakers in mijn geheugenpaleis'.
De ruimte is verontrustend. Het is typisch een geheugenruimte waar zich abstracten en anomalieën bevinden die niet door de zintuigen zijn binnengekomen. Denk geuren, angsten, narigheid, schimmen en schipbreukelingen die meestal verstopt blijven in de structuur van het geheugenpaleis of opgeborgen worden in hermetisch afgesloten ruimtes. Hier had iemand blijkbaar de sleutel in het slot laten zitten.
Voorzichtig richt ik de ruimte in en de toestand wordt allengs vriendelijker.
Eén werk moet hangt zoals het officieel moeten hangen (links) en de rest hangt wat rond. Alles is er, is het genoeg?
woensdag 28 mei 2014
proces #5
maandag 26 mei 2014
statement #3
...het is een beproeving. Zonder Pierre en Elibart was er geen statement. Mocht het ooit koud worden in het LAB, dan krijgen zij de helft van mijn cape. Meer heb ik daar niet over te zeggen.
Ik vouw
en rijg, prik en naai mijn woorden en beelden aan elkaar en in elkaar. Ik wikkel ze in hun kaft en plet ze onder de 3,5 kilo aan woorden van Hugh en John, ofwel Algemene Kunstgeschiedenis van de edele heren Honour & Fleming.
Ik pak
ze in. En zonder briefje gaan ze morgen naar school.
- om hopelijk kort te verblijven in de postvakjes van de vier docenten waar ik volgende week dinsdag een afspraak mee heb op de eerste verdieping in een mij onbekende ruimte -
vrijdag 23 mei 2014
statement #2
'Als we slapen, een delirium ondergaan of het moment van sterven beleven, hernemen de beelden van de verhalen in de herinnering hun levendigheid. Onze geest keert zich dan naar binnen en vindt de negatieven die, als ze zich vertalen naar opeenvolgende beelden, als een droom kunnen verschijnen.'
Ik sorteer
teksten en eigen foto's en andermans beelden en oude illustraties en reuzen uit het verleden en leg verbanden met mijn geheugenpaleis. Ik plaats ze in de ruimtes die ik zo zorgvuldig leeggelaten had. Het lijkt ineens zo vol.
Ik corrigeer
en knip wat ik eerder nog zo mooi vond in stukken en plak het op alternatieve plaatsen of laat het verdwijnen in de schemerzone. Misschien voor later. Laatjes genoeg in mijn paleis.
donderdag 15 mei 2014
even a brick wants to be something
'Great architecture is only going to come from your passion. And even that won't assure you a job. Louie Kahn, died in a men's room in Penn Station for days no-one claimed the body. The money men did not weep, because the great ones are impossible to deal with, they're a pain in the ass because they know that if they do their jobs properly, if they just once get it right they can actually lift the human spirit, take it to a higher place.
Louis Kahn said that even a brick wants to be something. A brick wants to be something. It aspires. Even a common, ordinary brick wants to be something more than it is. Wants to be better than what it is. And that is what we must be.'
Woody Harrelson als David Murphy, docent architectuur in de film Indecent Proposal, 1991
Louis Isadore Kahn
woensdag 14 mei 2014
statement #1
Carthago |
Metaforen [...]
De metafoor die het meest onveranderd is gebleven en tot de dag van vandaag gebruikt wordt is die van Aurelius Augustinus (354 - 430 na Chr.). Deze Romeinse theoloog en filosoof schreef in Boek X van de Belijdenissen over paleizen, gebouwen, bergplaatsen, holen en schatkamers als beelden van het geheugen waarin men zijn herinneringen 'herbergt'. Augustinus ontleende zijn metaforen aan de legendarische stad Carthago. Dit was zijn directe omgeving waar zich paleizen bevonden die hij van binnen en buiten kende. Hij nam deze architectonische structuren op in zijn gedachten als locatie voor het bewaren van zijn herinneringen en verhalen. De metafoor van de loci ontstaat.