In het kader van het afstudeervak Beeldende Kunst / Toegepaste Vormgeving 2 ga ik op zoek naar deze ruimtes in de echte wereld en vertaal ze naar twee-dimensionale imaginaire vertrekken waar herinneringen en verhalen in opslag gaan.

he•mi•sfeer (de, zelfst.naamw.; m./v.) Uitspraak: [hemi'sfer] Verbuigingen:hemisferen (meerv.) (Oudgrieks: Hεμι (hemi) = half/helft en Sπηαιρα (sphaira) = "bol") kan verwijzen naar: 1. linker of rechter deel van de hersenen medisch; cerebrale hemisfeer; synoniem: hersenhelft; 2. helft van de aardbol, halfrond; zuidelijke of noordelijke hemisfeer.

ver•haal (het, zelfst.naamw. Uitspraak:[vərˈhal] Verbuigingen:ver|halen (meerv.) verslag van echte of gefantaseerde gebeurtenissen - verhalen vertellen, het scheppingsverhaal, vertelling, geschiedenis, persoonlijk verslag geven, op verhaal komen (herstellen van een indrukwekkende of vermoeiende gebeurtenis).

her•in•ne•ring (de; v; meervoud: herinneringen) - het herinneren; dat wat je je herinnert; geheugen. De terugkeer in het bewustzijn van feiten en ervaringen, in de regel uit eigen belevenis als functie van het geheugen.

natasja exel, student dbkv, cohort 2010, beeldend afstuderen: juni 2014, begeleiders: willem tanja - tiemen voorhorst



zaterdag 18 oktober 2014

online

Ik dacht even we stoppen ermee, drink je glas leeg, pak je tas en iemands hand en ga maar iets anders doen, want het is...
 
'...closing time,
you don't have to go home,
but you can't stay here...'
 
Semisonic, 1998
 
...maar gelukkig je bent er nog, je kijkt nog naar je scherm(pje) op je werk, op de fiets, in de les, in een vergadering, in een gesprek met iemand, onder het eten, onder het koken, onder het kijken van een Franse film, tijdens het journaal, terwijl je met je moeder belt, je moet huilen, je je verveelt, je eigenlijk niet wilt kijken-maar het toch doet, je per ongeluk door hebt geklikt, je mijn moeder bent, je zin hebt in een verhaaltje...
 
...en daarom gaan we door en blijven er onregelmatig verhalen komen met plaatjes en versprekingen.*
Meestal bijna waar gebeurd en anders dacht ik zeker dat het echt zo was.
 
*('we' = mijn hemisferen en ik)
 
 
Maar eerst sluiten we af...
 
'...every new beginning comes from some other beginning's end...'
 
...met het ArtEZ finals 2014 magazine online:
 
http://finals2014magazine.artez.nl/category/docentopleidingen/

Bekijk mijn hele pagina hier (en dan de rest van mijn wonderlijke kunst collegae)
 
Tot snel...


dinsdag 1 juli 2014

afstuderen

Verhalen uit de hemisferen en mijn verdediging daarvan is beoordeeld met een ....

A C H T


Ik herinner mij zo ongeveer hoe dat er gisteren uit zag. Met flink ondersteunende gebaren (geleerd van Eddy Murphy in The Distinguished Gentlemen - leerzame film) geef ik mijn presentatie over deze beeldende collectie:

Geheugenpaleis

Ter herinnering:

'Herinneringen worden geherbergd in de wijde verborgenheid van het geheugen, in zijn - hoe moet ik het zeggen? - ontoegankelijke en niet onder woorden te brengen ruimten. Metaforen, ontoereikend en onmisbaar tegelijk, herscheppen het geheugen in een quasi-ruimte. Een inwendige plaats die geen plaats is. Wat we ons herinneren halen we tevoorschijn uit wonderbaarlijke...laten we het maar kamers noemen.'


Augustinus, Belijdenissen, Boek X






Ik kan weer slapen ...

zondag 29 juni 2014

twee - één

Ik heb mij

verschanst in het verste hoekje van mijn paleis. Daar achter in die hoek, onder die plastic zakken (zie je mijn voet?) lig ik in afwachtende houding. Nergens anders kan ik zijn terwijl ik denk aan morgen. Het is hier warm en stinkt een beetje. Ligt er hier iets te rotten of ben ik dat?



Ik zou het leuk vinden als je langs kwam kruipen. Er is koffie. Al weet ik niet van wanneer. En je kopje moet je zelf even met je mouw wat schoonvegen. De kwasten zijn redelijk vers.


In de verte hoor ik gejuich over een doelpunt, gevolgd door een collectieve diepe zucht van opluchting. De buitenwereld begint door te dringen in deze hoek van mijn geheugen. Ik moet hier weg. Hetgene dat zo stinkt begint juist aan mijn been te knabbelen. Ik moet hier weg. Voor ik hier blijf en verdwijn.

Ik hoor een Mexicaan zachtjes huilen (twee-één). Het juichen wordt luider, het fluitje gaat. We zijn blij en verlost. Ik ga afwassen en nieuwe koffie zetten.

Ik ga morgen beeldend afstuderen.





vrijdag 27 juni 2014

voorbereiding afstuderen #2

Mijn kamer

is nu van ons. En onze kamer wordt steeds mooier. Mijn kamergenoot verricht onvermoeibaar vele (mij onbekende) bouwvakwerkzaamheden. En heeft met zoveel daadkracht geplamuurd dat we nu een werkelijke wand hebben, waar eerder een hoopje houten platen stond.

donderdag 26 juni 2014

opeenvolgende beelden

'Als we slapen, een delirium ondergaan of het moment van sterven beleven, hernemen de beelden van de verhalen in de herinnering hun levendigheid. Onze geest keert zich dan naar binnen en vindt de negatieven die, als ze zich vertalen naar opeenvolgende beelden, als een droom kunnen verschijnen.'
--John William Draper, History of the conflict between religion and science, 1878--



Ik droomde vannacht over mijn geheugenpaleis. In een van de kamers vond ik kamers. Door iemand daar achtergelaten. Ik begreep niet waarom. Waren ze niet meer belangrijk? Waren ze overbodig geworden?


Dat moest wel waar zijn. Want ze zijn leeg. Verlaten. Haastig. De verfstreken lijken nog nat. Ik blijf kijken en besluit naar binnen te gaan. Ik verlies me in de verf. Ik leg mijn hoofd neer in de zachte streken van het wit. Heel eventjes maar...


...

vrijdag 20 juni 2014

voorbereiding afstuderen #1

In mijn paleis bevindt zich een ruimte waar ik op 30 juni mijn afstudeercollectie mag presenteren.

Ik wist waar het was en rende door de gangen naar mijn vertrek. Ik kende de plek waar al het licht zich met grote regelmaat manifesteerde. Door ramen aan drie zijden stroomde het licht over de vloer en vormde een laag waar je op liep. Je voeten raakten geen vloer. Nooit. Je handen reikten als vanzelf naar de openslaande deuren van waarachter de vogels al riepen...

...ik herinner me....




 ...niet dit:


Interessant wel. Nu zorgen dat dit weer net zo rooskleurig wordt als mijn herinnering.

dinsdag 3 juni 2014

groen-licht

Geen vuiltje aan de uitgebrande witte lucht, als ik vanmorgen arriveer bij mijn geheugenpaleis aan de Rijhnvis Feithlaan. Het ligt er vredig en ontspannen bij. Wat slechts schijn is, want er moet een prestatie geleverd worden. Het is tijd voor de zogenaamd groen-licht procedure: mag ik door / mag ik niet door naar het afstuderen (doorstrepen wat niet van toepassing is).
Ik ga op zoek naar mijn ruimte...
 

...ik wandel door de gangen en vind het vertrek waar het moet gebeuren. 'Grutjes', denk ik-dat dacht ik niet, maar laten we aannemen dat ik dat dacht-'er wonen krakers in mijn geheugenpaleis'.
De ruimte is verontrustend. Het is typisch een geheugenruimte waar zich abstracten en anomalieën bevinden die niet door de zintuigen zijn binnengekomen. Denk geuren, angsten, narigheid, schimmen en schipbreukelingen die meestal verstopt blijven in de structuur van het geheugenpaleis of opgeborgen worden in hermetisch afgesloten ruimtes. Hier had iemand blijkbaar de sleutel in het slot laten zitten.

Voorzichtig richt ik de ruimte in en de toestand wordt allengs vriendelijker.

Eén werk moet hangt zoals het officieel moeten hangen (links) en de rest hangt wat rond. Alles is er, is het genoeg?





Ik presenteer, krijg een paar vragen, wacht op samen met een paar studiegenoten op de gang, mag weer naar binnen, krijg een lijstje met kritiek / tips / vragen / overdenkingen (die uitgevoerd moeten worden door mij, achteraf) / en wordt afgevinkt:
 
EXEL, GROEN-LICHT  
check V 

Ik ruim mijn spullen op en besluit deze ruimte voorlopig open te laten. Ik neem een slok en denk:

woensdag 28 mei 2014

proces #5

'De herinnering is als een hond die gaat liggen waar hij wil.'
Cees Nootenboom, Rituelen, 1980
 
 
Dat kan vrij onvoorspelbaar uitpakken. Direct ingrijpen is noodzakelijk. De perfectionist zou niet willen dat zijn (haar) herinneringen maar een beetje gaat doen waar ze zin in hebben. Daar hebben we de buitenwereld al voor en ongeorganiseerde herinneringen van anderen. 
 
 
 
Interventie management.
 
 
 



maandag 26 mei 2014

statement #3

Ik print

...het is een beproeving. Zonder Pierre en Elibart was er geen statement. Mocht het ooit koud worden in het LAB, dan krijgen zij de helft van mijn cape. Meer heb ik daar niet over te zeggen.

Ik vouw

en rijg, prik en naai mijn woorden en beelden aan elkaar en in elkaar. Ik wikkel ze in hun kaft en plet ze onder de 3,5 kilo aan woorden van Hugh en John, ofwel Algemene Kunstgeschiedenis van de edele heren Honour & Fleming.


Ik pak

ze in. En zonder briefje gaan ze morgen naar school.


- om hopelijk kort te verblijven in de postvakjes van de vier docenten waar ik volgende week dinsdag een afspraak mee heb op de eerste verdieping in een mij onbekende ruimte -


vrijdag 23 mei 2014

statement #2

Ik citeer

'Als we slapen, een delirium ondergaan of het moment van sterven beleven, hernemen de beelden van de verhalen in de herinnering hun levendigheid. Onze geest keert zich dan naar binnen en vindt de negatieven die, als ze zich vertalen naar opeenvolgende beelden, als een droom kunnen verschijnen.'

John William Draper, History of the conflict between religion and science, 1878

Ik sorteer

teksten en eigen foto's en andermans beelden en oude illustraties en reuzen uit het verleden en leg verbanden met mijn geheugenpaleis. Ik plaats ze in de ruimtes die ik zo zorgvuldig leeggelaten had.  Het lijkt ineens zo vol.


Ik corrigeer

en knip wat ik eerder nog zo mooi vond in stukken en plak het op alternatieve plaatsen of laat het verdwijnen in de schemerzone. Misschien voor later. Laatjes genoeg in mijn paleis.

donderdag 15 mei 2014

even a brick wants to be something

Het ene geheugenpaleis is het andere niet. Inspiratie.


'Great architecture is only going to come from your passion. And even that won't assure you a job. Louie Kahn, died in a men's room in Penn Station for days no-one claimed the body. The money men did not weep, because the great ones are impossible to deal with, they're a pain in the ass because they know that if they do their jobs properly, if they just once get it right they can actually lift the human spirit, take it to a higher place.
Louis Kahn said that even a brick wants to be something. A brick wants to be something. It aspires. Even a common, ordinary brick wants to be something more than it is. Wants to be better than what it is. And that is what we must be.'

Woody Harrelson als David Murphy, docent architectuur in de film Indecent Proposal, 1991


Louis Isadore Kahn




03_Louis_Kahn_Salk_Institute_00017045


woensdag 14 mei 2014

statement #1

Een onderdeel van het afstuderen is het schrijven van het statement. De collectie moet verantwoord worden in beeld en in woord. Dit hoort bij de doelstellingen van het vak en is een criteria voor de beoordeling. En ik was net zo fijn kamers aan het maken...
 
Ik schrijf
 
wat eerst nog zo logisch leek, op, en nu lijkt het alsof iemand anders iets zegt en moet ik alles weer bij elkaar hengelen
 
In mijn Carthago

pak ik een stoel van de stapel en zie dat ik gespiegeld wordt door mijn contrapunt, samen beginnen we te schrijven  

 
Carthago

Metaforen [...]

De metafoor die het meest onveranderd is gebleven en tot de dag van vandaag gebruikt wordt is die van Aurelius Augustinus (354 - 430 na Chr.). Deze Romeinse theoloog en filosoof schreef in Boek X van de Belijdenissen over paleizen, gebouwen, bergplaatsen, holen en schatkamers als beelden van het geheugen waarin men zijn herinneringen 'herbergt'. Augustinus ontleende zijn metaforen aan de legendarische stad Carthago. Dit was zijn directe omgeving waar zich paleizen bevonden die hij van binnen en buiten kende. Hij nam deze architectonische structuren op in zijn gedachten als locatie voor het bewaren van zijn herinneringen en verhalen. De metafoor van de loci ontstaat.

donderdag 8 mei 2014

proces #4

Duik niet weg als je me ziet, want ik ben het maar ... de grote kamerverzamelaar.
 
startpunt en uitrusting
 

  









oeps...verkeerde afslag

muro de recuerdo, Todos Santos, Mexico